AEOLUS

I.

AEOLUS

Hellenis fil. qui ventorum rationem invenisse dicitur, ut tradit Plin. l. 7. c. 56. Ab aliis tamen alius existimatur, quibus magis accedo. Tres enim fuerunt Aeoli, unus qui in insulis a se denominatis regnavit, atque ex earum fumo ventorum rationes deprehendit: vide Aeolia. Alter qui in Hetruria regnavit. Cuius filii fuerunt macareus et Canacc. Tertius vero Hellenis fil. cui tres fuerunt liberi, Cretheus, Athamans et Salmoneus. Idem.

II.

AEOLUS

ventorum imperator, vel potius (ut quidam putan) quaestor, Hippotae fil. guit, ut inquit Ovid. in Epist. Leandri, quae est Heroid. 18.

Parce precor, sacilemque move moderatis auram:

Imperet Hippodates sic tibi triste nihil.

Sic Apollonius l. 4. Argonauticorum,

Α᾿ίολον Ι᾿ππότεω παῖδα κλατόν.

Matrem Aeolo fuisse Meneclam, Hylli Liparensis filiam, memoriae prodidit Euthydemus Atheniens in l. De salsamentis. At Eudoxus Cnidius in l. 2. de ambitu terrae, Ligyam Actoris Carystii filiam matrem Aeoli fuisse maluit. Nec defuerunt, qui Iovis filium putaverint. Scribit Diodor. l. 5. c. 111. Aeolum Vulcaniis insulis imperâsse (quae ab eodem postea Aeoliae sunt nominatae) pium fuisse ac iustum regem, et perhumanum erga hospites, ac nautas docuisse velis uti; praeterea ex diligenti ignis observatione praedicere solitum, qui venti futuri essent, atque inde locum datum fabulae, ut ventorum Rex fingeretur. Dionysius eum commendat ob humanitatem in hospites,

Αἰόλου Ι῾πποτάδαο φιλοξείνου βασιλῆος,

Αἰόλου ὁς ςθηητὰ μετ᾿ ἀνδράςιν ἔλλαχε δῶρα,

Κοιρανέειν ἁνέμων κλονεόντων ςθ' ἱςταμένωντε.

Plutarchus l. De exilio τὸν ςθεοφιλέςτατον, Diis Carissimum vocat. Horat. l. 1. Carm. Od. 3. v. 3. ventorum patrem. Fuisse hunc Regem Thuscorum Sostratus scribit rerum Thuscanicarum l. 3. et Plut. in Paral. Ovid. Met. l. 14 v. 223.

Aeolon ille refert Thuscô regnare profundô,

Aeolon Hippotaden, cohibentem carcere ventos.

Quod autem de ignis observatione dixit Diodorus, capiendum fortasse de fumo ex mente Pilinii l. 3. c. 9. et Solini, c. 12. qui scribunt, Aeolum, cum regnaret in Strongyle, ex eius insulae fumo, quinam flaturi essent venti, in triduum praedicere solitum, indeque existimatum ventos Aeolo parusse. Tradit Isacius, Aeolum fuisse hominem astologiae peritissimum. Sic etiam Palaephatus c. 18. Εἰκὸς δὲ ἀςτρολόγον γενόμενον Αίολον φράσαι Ο᾿δυςςεῖ τοὺς χρόνους καθ᾿ οὕς ἐπιτολαί τίνες ἀνέμων γενήσονται. Strab. l. 1. asserit, Aeolum ventorum regem dictum fuisse, quia per fluxum et refluxum aquarum futurae tempestatis, ac surgentium ventourm signa multo ante praedixerit, quae cum ad praedictum tempus evenerint, credidit vulgus mortalium ventos esse in eius potestate, quos posset, cum liberet, emittere. Homer. Odys. 10. v. 21.

Κεῖνον γὰρ ταμίην ἀνέμων ποίηςε Κρονίων,

Η῍ μὲν παυέμεναι, ἢ δ᾿ ὀρνύμεν᾿ ὅν κ' ἐθέλῃςι.

Apollonius Argonaut. l. 4.

Α᾿ίολον, ὅςτ᾿ ἀνέμοις αἰθρκγενέεςςιν ἀνάςςει.

Quintus Smyrnaeus, l. 14. ita habet.

Α῎ντρα πέλει ςτυγερῆςιν ἀρηράμεν᾿ ἀμφὶ πέτρῃςι

Κοῖλα καὶ ἠχήεντα, δομοι δ᾿ ἄγχιςτα πέλονται

Αἰόλου Ι῾πποτάδαο. Vide quae sequuntur.

Audiamus Lations. Virg. Aen. l. 1. v. 52. s.

------ ------ Hic vistô rex Aeolus antrô

Luctanteis ventos, tempestatesque sonoras

Imperiô premit, ac vinclis, et carcere frenat.

Illis indignates magno cum murmure montis

Circum claustra fremunt. Celsâ sedet Aeolus arce

Sceptra tenens; mollitque animos, ac temperat iras.

Ni faciat, maria, ac terras, caelumque prosudum

Quippe ferant rapidi secum, verrantque per auras.

Sed Pater Omnipotens speluncis abdidit atris

Hoc metuens, molemque et montes insuper altos

Imposuit, regemque didit qui foedere certô

Et premere, et laxas sciret dare iussus habenas.

Ovid. Met. l. 11. Fab. 10.

Neve tuam fallax animam sententia tangat.

Quod socer Hippotades tibi sit, qui carcere fortes

Contineat ventos, et cum volet, aequora placet.

Cum semel emissi tenuerunt aequora venti,

Nil illis vetitum est, incommendataque tellus

Omnis, et omne fretum est, caeli quoque nubila vexant,

Excutiuntque feris rutilos concursibus ignes.

Val. Flac. l. 1. v. 586.

---- ----- Hinc soliti quondam miscere polumque

Infelixque fretum; neque enim tunc Aeolus illis

Rector erat, Libyâ cum rumperet advena Calpen

Oceanus, cum flens Siculos Oenotria fines

Perderet, et mediis intrarent montibus undae.

Intonuit donec pavidis et abthere ventis

Omnipotens, regemque dedit, quem iussa verei

Tota cohors. ---- ----

Stat. Sylv.

Et pater Aeoliô qui frangit carcere ventos,

Cui varii flatus, omnisque per aequora mundi

Spiritus ac hiemes, nimbosaque nubila parent.

Claudian. l. 1. de Raptu Proserpinae,

---- Ceu turbine raucô

Cum gravis armatur Boreas, glacieque nivali

Hispidus, et Geticâ concretus grandine pennas

Bella cupit, pelagus, silvas, camposque sonorô

Turbine rapturus: fi forte adversus ahenos

Aeolus obiecit postes, vanescit inams

Impetus, et fractae redeunt in claustra procellae.

Bochart. in Chanaan. l. 1. c. 33. Graecos hanc fabellam a Phoenicibus didicisse verisimile putat, quibus Aol (vel Graece ἄελλα) est procella, turbo, tempestas. Hinc Rex Aeolus creditur a Phoenicibus esse Rex Aolin, i. e. tempestatum. Nic. Lloydius.